Różnorodne metody wytwarzania oraz używane do produkcji materiały sprawiają, że poszczególne dywany nie tylko różnią się od siebie wizualnie, ale również wykazują odmienne właściwości. Zanim zdecydujemy się na konkretny zakup, warto wiedzieć, które z dostępnych na rynku modeli najskuteczniej będą tłumić odgłos kroków, a które najlepiej sprawdzą się w mieszkaniu alergika.
Od wielu lat w dziedzinie urządzania wnętrz królują naturalne materiały. Dywany z wełny oraz bawełny cieszą się niesłabnącym powodzeniem. Przede wszystkim są niezwykle miękkie w dotyku i nie elektryzują się, dzięki czemu chodzenie po nich jest przyjemne. Sprężyste włókna nie odkształcają się pod wpływem nacisku i nie tracą koloru, co sprawia, że wełniane i bawełniane dywany wyglądają estetycznie i atrakcyjnie nawet po wielu latach. Nowoczesne metody produkcji pozwalają nadać im plamoodpornych właściwości, więc utrzymanie ich w czystości nie stanowi problemu. Unikatową właściwością wełnianych chodników jest wpływ na mikroklimat – pochłaniają one wilgoć z otoczenia i oddają ją, gdy powietrze w pomieszczeniu jest zbyt suche.
Równie efektowną alternatywą dla naturalnych włókien są modele wykonane z tworzyw sztucznych. Dywany wiskozowe i poliestrowe również charakteryzują się trwałością i przyjemnym dla oka wyglądem, dzięki czemu spotkać można je we wnętrzach urządzonych w różnym stylu. Nazywana czasem sztucznym jedwabiem wiskoza stwarza pod stopą uczucie delikatnego, przyjemnego chłodu i nadaje dywanowi delikatny połysk. Modele z poliestru, chociaż mogą gromadzić ładunki elektryczne, polecane są dla alergików.
Dużą popularnością cieszą się również dywany z polipropylenu. Mimo iż uchodzą za dość szorstkie, to doskonale trzymają ciepło i wykazują właściwości antystatyczne. Ich nieco przyjemniejszą w dotyku wersją są modele heatsetowe, których gęste, puszyste runo jest nie tylko miękkie i sprężyste, ale również nie przyciąga moli. Pojedyncze włókna poddawane są specjalistycznej obróbce cieplnej, dzięki której stają się one bardziej odporne na ścieranie i nie blakną, ale również odpychają kurz, dzięki czemu dywany heatsetowe mogą z powodzeniem znaleźć się w mieszkaniach osób zmagających się z uczuleniami.
Od zarania dziejów dywany tkane były ręcznie, w niezwykle żmudnym i czasochłonnym procesie. Wraz z rozwojem technologicznym chodniki zaczęto wytwarzać również maszynowo, na w pełni skomputeryzowanych, automatycznych krosnach. Tradycyjne metody wykorzystują głównie włókna naturalne, podczas gdy tworzywa sztuczne upowszechniły się w produkcji maszynowej. Wygląd frędzli, obramowania czy lewej strony dywanu to szczegóły, po których najłatwiej można rozpoznać, czy nasz chodnik jest dziełem ludzkich rak, czy też powstał z użyciem maszyny.
W dywanach tkanych manualnie frędzle są naturalną, niewykończoną podstawą wykładziny. Zazwyczaj mają formę prostych, cienkich włókien, chociaż na rynku spotkać można modele, w których z pojedynczych pasm plecie się ozdobne elementy. Przyglądając się węzłom na tylnej stronie ręcznie tkanego dywanu, można dojrzeć, iż nieznacznie różnią się one od siebie, a czasem wręcz bywają nierówne. W przypadku chodników wytwarzanych maszynowo, frędzelki przyszywa się na samym końcu jako wykończenie, często wykonuje się je z zupełnie innego materiału niż pozostała część dywanu. Różnica będzie również bardzo widoczna na spodniej stronie – w automatycznie tkanych dywanach niteczki rozłożone są w nieskazitelnym porządku i równiutkich odstępach.
Na rynku spotkać można również tzw. dywany tuftowane. Jest to metoda pośrednia pomiędzy tkaniem ręcznym a wytwarzaniem na krosnach mechanicznych. Włókna przędzy umieszcza się w podstawie tkaniny za pomocą specjalnie skonstruowanego pistoletu. W celu zabezpieczenia pęczków przed wypadaniem spodnią stronę wykładziny pokrywa się powłoką lateksową, która dodatkowo zostaje zabezpieczona jeszcze jedną warstwą materiału. W zależności od potrzeb pętle runa można ścinać, a nawet tworzyć w nich trójwymiarowe wzory.